الو الو
شبکه‌ی دو
در پناه تو
به نظر تو
مادر رامین
برای رامین
زن می‌گیره؟

در حالی که با چهره‌ای مصمم در حال رانندگی بود، دوستش از او عکسی گرفت. این عکس بعدها ویژگی اصلی هویت او در 360 شد.

نوشته‌ی خوبی بود، ولی لینک مطلب رو ادا نکرده بود...

به نظرم قصد دارن «همه‌ی جان و تنم وطنم وطنم وطنم وطنم» رو به صورتی خزنده جایگزین سرود ملی فعلی کنن.

«مَحَبَت» یه جور دیگه‌ای رفته رو اعصابم.

یه مدت مد شده بود که «من از ۱۸ بیشتر از ۱۹ خوشم میاد». یا مثلاً ۱۶ بیشتر از ۱۷.
البته به نظرم چیز چرتی هم نیست.

کس (به فتح کاف)

جزو اون بامزه‌بازی‌هاست که حتی دفعه‌ی اول هم باحال نبوده.

جشن پتو: نماد همجنسگرایان مذهبی

زمان ما استفاده از روبرتو کارلوس نماد عقده‌ای‌بازی بود. دوست دارم بدونم الآن این جایگاه رو کدوم بازیکن در اختیار داره.

معلوم نیست چرا دروهمسایه همیشه توی تابستون از بچه‌ها می‌پرسن که کلاس چندمن.

«تو جیب جا میشه؟»: فاصل بزرگ

یکی از دوستان ما تحلیل جالبی در مورد قضیه‌ی حسین فهمیده و اون جمله‌ی امام خمینی داشت. می‌گفت امام خمینی داشته این حرکت رو مسخره می‌کرده. چون «رهبر ما آن طفل سیزده‌ساله‌ای است...» درگیر این پارادوکس بزرگه که طفل سن مشخصی داره و حتی اگه به دوازده‌ساله بشه گفت طفل، به سیزده‌ساله نمی‌شه.

«کار را که کرد؟ آن که تمام کرد!»
محسن کاملاً خلع سلاح شده بود. مَهدی و پدربزرگ زیرچشمی نگاهی به هم کردند و زیرزیرکی خندیدند. مَهدی سریع پا به فرار گذاشت و در قاب در ایستاد. محسن زیر لب گفت: «مگه دستم به‌ت نرسه.»
...

یه رفتار هست که توی خیلی از آدم‌ها پیش میاد؛ زمانش خیلی کوتاهه و فاصله‌های زمانی تکرارش خیلی زیادن. ولی به نظر من این مهم‌ترین رفتاریه که میشه باهاش شخصیت آدم‌ها رو شناخت.
فرض کنید طرف می‌خواد ادای کسی رو در بیاره که داره ادای خشایار مستوفی رو در میاره، یا اصلاً می‌خواد ادای خود خشایار مستوفی رو در بیاره. بعضی وقت‌ها قبل از درآوردن ادا، طرف می‌خواد توضیح کمی هم در مورد کارش بده. اون رفتاری که گفتم، اینه که اون توضیح رو هم به صورت ناخودآگاه با ادای خشایار مستوفی بگه و بعد خودش متوجه این اشتباه بشه. این لحظات باید توی تاریخ زندگی هر نفر ثبت بشن.

مسافرت را برترین راه درمان اسهال یافتم.