هرجور حساب می‌کنم پدرسوخته‌ترین آدم‌های ایران کسایی بودن که اسم بچه‌هاشون رو می‌ذاشتن امیرآرشام و محمدآرمین و این چیزا. قالتاقی خاصی می‌خواسته که اون زمان تشخیص داده باشی در آینده قراره گذاری صورت بگیره و آگاهانه تصمیم گرفته باشی از هر دو سمت ماجرا کره‌گیری کنی: توی عاشورا به بچه سربند یازهرا ببندی و محمد صداش کنی، بعد بفرستیش آمریکا و بگی آرمینمون رفته دکترای فلان بگیره.

میام و پیدات می‌کنم

یه ربع تماشات می‌کنم

 یه حرکتی هست که لات و لوت‌ها توی عکس‌ها می‌کنن و اون هم اینه که در حالی که پوستشون برنزه‌ست و بازوهاشون بیرون زده، هر کدومشون بغل‌دستیش رو با انگشت نشون می‌ده. من برای انگیزه‌ی این حرکت یه تئوری دارم که چندجا مطرح کردم و بازخورد مثبت گرفتم، گفتم این‌جا هم بنویسم.

ریشه‌ی این حرکت یه جور غرور نهادینه‌شده توی این افراده. وقتی طرف به بغل‌دستیش اشاره می‌کنه، منظورش اینه که ای کسی که داری این عکس رو می‌بینی، می‌دونم که ناخودآگاه نگاهت میاد روی من و من رو مرکز ثقل عکس می‌دونی. ولی از من بشنو که مرکز ثقل عکس ایشونه (یعنی بغل‌دستی بنده).

۱- رضا برای دکترای مطالعات خاورمیانه به آمریکا رفت.

۲- پیتر برای دکترای هوش مصنوعی به حوزه‌ی علمیه‌ی قم رفت.

ایران برای احیای دین‌داری به یه مهر امین دیگه نیاز داره.

گوگوش توی تمام اجراهاش یه لبخندی داره که یعنی خودم هم می‌دونم این جلف‌بازیا به سن‌وسالم نمیاد.

اگر بخوام بهره‌ی هوشی / سطح زوال عقل کسی رو بسنجم، طیف زیر رو می‌ذارم جلوش و ازش می‌پرسم که برای توصیف سال ۱۴۰۱ کدوم عبارت رو به کار می‌بره.

شورش‌های ۱۴۰۱

اعتراضات ۱۴۰۱

جنبش مهسا

انقلاب زن، زندگی، آزادی

انقلاب مهسا

انقلاب ژینا

پست جدی:

وقتی توییتر تازه راه افتاده بود، بعضی از خواننده‌های این‌جا اصرار پشت اصرار که کوچ کن به توییتر و تو توییت می‌نوشتی وقتی توییت مد نبود و از این حرف‌ها. اون موقع این‌جا یکی از معروف‌ترین وبلاگ‌های فارسی بود. یادمه آخرین باری که مجموع اعضای فیدهاش رو شمردم، بالای ۲۰ هزار بود. این مال وقتیه که هنوز گوشی هوشمند وجود نداشت و جامعه‌ی مخاطب اینترنتی خیلی کوچیک‌تر از این‌ها بود. یا طبق اون شوخی خیلی بامزه، ۲۰ هزار نفر اون موقع معادل ۵۰۰ هزار الان بود. بگذریم.

اون زمان نشنیده گرفتم. همون موقعش هم حس می‌کردم که دست توی این مدل نوشتن زیاد شده و حجم بالای محتوای بی‌کیفیت، سلیقه‌ی مخاطب‌ها رو پایین آورده بود. بعدش هم روی یه سری چیز درسی و کاری متمرکز شدم و کلاً وبلاگ‌نویسی از سرم افتاد. تا این‌که بعد از سال‌ها دیدم توییتر چه محوریتی پیدا کرده و هر اکانت فوق‌بی‌مزه‌ای دیگه راحت ۱۰۰ هزار فالوور داره و با دزدی از آرشیو این وبلاگ و اون وبلاگ واسه خودش برو و بیایی به هم زده. اعتراف می‌کنم که اون زمان خیلی پشیمون شدم که چرا با تغییرات زمان همراه نشدم و از اون سرمایه‌ی اجتماعی که به کمک عامه‌پسند جمع شده بود استفاده نکردم.

اما امروز با قطعیت می‌گم که خیلی خوشحالم این اتفاق نیفتاد. اون میزان شهرت یه جور وابستگی به نظر مخاطب رو به دنبال داره که آدم رو به جاهای خوبی نمی‌بره. بعد از یه مدت به خودت میای و می‌بینی برای خوش‌آمد یه سری مخاطب که ۱۸۰ درجه باهات زاویه‌ی فکری دارن و احتمالاً آدم هم حسابشون نمی‌کنی، داری حرف‌هایی رو می‌زنی که ذره‌ای بهشون اعتقاد نداری.

یکی از افتخاراتم اینه که فقط یک بار مجله‌ی چلچراغ خریدم. اون هم وقتی بود که یکی از خواننده‌های این‌جا برام کامنت گذاشت و گفت که در مورد این وبلاگ توش مطلب نوشته‌ن. یادمه پریدم پایین و مجله رو خریدم. لوگوی این‌جا وسط صفحه بود، به اضافه‌ی یه متن فوق ضعیف (صفحه‌ی سمت راست بود، نصف پایین صفحه). نویسنده‌ش هم یه دختر بود که احتمالاً عاشقم بود: عشقی بر پایه‌ی عدم شناخت و در نتیجه سطحی و زودگذر.

فردای روزی که رضا وارد آمریکا شد، به پوش کردن و فورس کردن دوستانش پرداخت.

وقتی رومینا عکس‌های تولد مریم را در فیسبوک دید و متوجه شد که دعوت نبوده، پست زیر را برای انتشار آماده کرد:

این جهان پر از صدای حرکت پاهای مردمی است

که همچنان که تو را می‌بوسند

در ذهن خود طناب دار تو را می‌بافند...

حالا من چی بگم و

دل می‌بره و

ساحل کارون