از رفتنت دهان همه صاف...

اگه هنر گفتارش مثبت باشه، والّا از سر کوچه وایسادن و آزار و اذیت و اعتیاد و اینا خیلی بهتره.

[امیر تاجیک در گفت‌وگو با رادیو جوان]

همه‌ی شما نفر اول کنکور می‌شوید.

نمی‌دونم چند هشتاد و شش هشتاد و شش؛ کانون فرهنگی آموزش

به نظر من همه‌ی کارهای بنیامین در واقع همون دنیا دیگه مثل تو نداره است؛ که اون رو به طرق گوناگون تو کارهای دیگه‌اش بسط داده.
[آن‌یکی پایش را روی آن‌یکی می‌اندازد و فنجان چای را برمی‌دارد.]

ژانر:
کسانی که تا صدتومن به یه گدا دادن، شروع می‌کنن به حساب‌کردن این‌که اگه این یارو توی هر پنج دقیقه هم دویست تومن بگیره در ساعت فلان‌قدر و در روز ان‌قدر و در ماه...

- داری گریه می‌کنی؟
- نه... یه چیزی رفته توی چشمم.

انتخاب طبیعی رو بی‌خیال... ضرغامی تو داری چی‌کار می‌کنی؟

مهم ترین مصداق دنبال نخود سیاه رفتن:
به روزنامه‌های کثیرالانتشار مراجعه کنید.

آخه چطور جرأت می‌کنن خودشون رو در سطح هیچکس و زدبازی بدونن؟
خود سامان ویلسون می‌گفتن رپ فارسی برق بود و ماها ادیسون...
[کف دو دستش را روی میز می‌گذارد و بلند می‌شود.]
اون وقت یه مشت تازه‌کار...

[سهیل محمودی حاضران را دعوت به آرامش می‌کند.]

سر نزدی هم نزدی.
اما کامنت یادت نره.

آقا من عابربانک و کارت مترو و اینام گم شده. لطفاً توی کیف‌هاتون رو بگردید. شاید کسی اشتباهی برداشته باشه. جدی.

هنوز هم کسانی پیدا می‌شوند که به اکلیل و چسب‌رنگی نمره می‌دهند. [جدی]
آی انتخاب طبیعی... پس چه‌کار داری می‌کنی؟

وقتی تنها زندگی کنی، موی توی غذا مال خودت است.

وقتی رمانی که دستتونه به صفحه‌های پایانی نزدیک می‌شه، شما کم‌کم توی ذهنتون همه‌چیز رو جمع‌بندی می‌کنید. اگه خیلی عمیق باشه، با حالت فیلسوفانه‌ای لحن خوندنتون رو آروم می‌کنید و همه‌چیز رو هم در حال رسیدن به سکون می‌بینید.
برای همین تصمیم گرفتم که اگه خواستم یه رمان بنویسم، نزدیک پنجاه صفحه رو در آخر کتاب چرت‌و‌پرت الکی بذارم. طوری که خواننده نفهمه آخر کتاب کجاست. این‌طوریه که داستانْ پایان خودش رو به خواننده نشون می‌ده؛ وگرنه خواننده خودش پایان رو توی ذهنش می‌سازه.

هجوم اندیشه در این چند وقت، برام روز و شب باقی نذاشته.

ژانر:
ژول‌ورن
[کلاً]

اول این رو بخونید.

۱- چنگیز حبیبیان؛ به خاطر تیپ و قیافه‌ی ضایعش که شبیه گوشت خام می‌مونه و همین‌طور به خاطر صدای افتضاح و آهنگ‌سازی‌های دو هزار و دویست‌تومنیش.

۲- گوینده‌ی تبلیغ جدید قلم‌چی که با اون لحن مزخرف و یکسانش مدام می‌گه "اول دبستان، دوم دبستان، سوم دبستان..."

۳- مجید اخشابی؛ خواننده‌ی مزخرف که با آهنگ جدیدش نشون داد می‌تونه مزخرف‌تر هم باشه. [پای سفره‌های افطار و اذون]

۴- اون خانوم اخبارگویی که یه خال داره و احساس می‌کنه صندلی‌ای که روش نشسته ارث باباشه. [هم قدیمیه هم معروف.]

۵- جواد هاشمی؛ که منتظره یکی بیاد به‌ش لقب قدیس رو اعطا کنه.

پلک‌های این دوستان رو به لطایف‌الحیلی با چسب قطره‌ای به بالای چشمشون می‌چسبونیم تا همیشه باز باشه. بعد روی زمین می‌خوابونیمشون؛ طوری که مجبور باشن به آفتاب خیره بشن. سپس مقداری عسل در اطراف چشم‌هاشون می‌مالیم تا مورچه‌ها رو به سمت خودش جلب کنه. [یادم نیست اینو کجا خونده بودم.]
ولی خدایی از هیچ‌کدوم به اندازه‌ی شماره‌ی دو متنفر نیستم.

مثل کنه به چیزی چسبیدن.

از اول باید به جای کنه می‌ذاشتن کوالا. خیلی ملموس‌تره.

ایده‌جوادی:
برج میلاد که افتتاح بشه، طرف یه کاریکاتور می‌کشه که یه قیچی اومده داره برج رو از وسط می‌برُه.
شرطِ هزار.

مصاحبه‌ی خیالی من با محسن نامجو:

- آقای نامجو... همون‌طور که رسم این‌جور مصاحبه‌های خیالیه، می‌دونید که من باید دروکنم و شما هم باید با دروکردن جواب بدید. حاضرید؟

اشکالی نداره. از نظر من نهصد و شیش هم رقم نجومی‌ایه.

دوستم ۵۰۰تومن به گداهه داد؛ و مجبورش کرد که ۴۰۰تومن به‌ش برگردونه.
اولین‌باری بود که یه کمدی‌درپیتی رو جلوی چشمم می‌دیدم. دوستم کاملاً جدی بود.

- این موبایلت واقعیه؟
- نه. اسباب‌بازیه.
- خب پس به چه دردی می‌خوره؟
- باهاش بازی می‌کنم.
- بازی می‌کنی که چی بشه؟
- پس برم همین‌جوری خشک بشینم تو خونه؟

[مصاحبه‌ی من و دختر شش‌ساله]

کاملاً منطقی:
آشپز که دو تا شد، آش یا شور می‌شه یا نه.

کاملاً امروزی:
تو اگه لالایی بلد بودی، خودت رو اسگل می‌کردی.

چشمان خود را باز کنید. فیلم‌های سینمایی زیادی در حال اتفاق‌افتادنند.