اون موقع‌ها اگه کسی توی آی‌دیش ۲۰۰۰ و ۲۰۰۲ داشت نشونه‌ی بچه‌باحالی و این چیزها بود (تقریباً هم‌زمان با اون آهنگ لیلا فروهر) اما الان آتوسا-۲۰۰۰ یعنی آتوسا سال ۲۰۰۰ به دنیا اومده. هیچ چیز این‌طوری باعث نشده بود بفهمم چقدر سنم زیاد شده.

 لازم می‌دونم خلاصه‌ای از وضعیت این روزها ارائه بدم: اول بچه‌های انجمن یه بیانیه دادن، بعد بچه‌های شورا اعتراض کردن که چرا توش به فلان موضوع اعتراض نشده. بعد بچه‌های تشکل پادرمیونی کردن تا اختلافات حل بشه، منتها نهایتاً بچه‌های ستاد بودن که قضیه رو جمع کردن.

 خیلی دلم می‌خواد بدونم که توی وانفسای این روزها باز هم هر شب جزیره به خواب سپیده میاد یا نه.

شایعه: خنداندن ایرانی‌ها یکی از سخت‌ترین کارهای دنیاست.

واقعیت: با تبدیل «بود» به «بید» می‌توانید قاطبه‌ی ایرانی‌ها را دستکم به مدت ۹۰ شب بخندانید.

یکی از چیزهایی که خیلی حرصم می‌گیره که مخترعشون من نبودم، اون قضیه‌ی «لا محمد، لا مکه» است.

سال‌ها پیش رفته بودم میدون فردوسی دلار بخرم. بازار ارز متلاطم بود و هر کس یه قیمتی می‌پروند، ولی میانگین صرافی‌ها حدوداً دلاری سه هزار و پونصد تومن بود. من هم هزار دلار می‌خواستم که می‌شد سه و نیم میلیون تومن. از یکی از صرافی‌ها اومدم بیرون که یه دست‌فروش بهم گفت می‌خوای دلار بخری؟ گفتم آره، چند؟ گفت سه هزار تومن، چند دلار می‌خوای؟ گفتم هزار تا. باورم نمی‌شد که توی اون وضعیت تونستم دلار ارزون پیدا کنم. طرف ماشین حسابش رو درآورد و حساب کرد که هزار دلار می‌شه سه میلیون تومن، یک میلیون هم کارمزد خود اون دست‌فروش، سرجمع چهار میلیون تومن.

نمی‌دونم کجا توی زندگیم کار خیری کردم که توی وانفسای اون روزها همچون فرشته‌ای جلوی راهم سبز شد. هنوز درکش برام سخته که چطور اون بزرگ‌مرد حاضر بود خودش ضرر کنه اما در عوض گرهی از کار هموطنش باز بشه.

هرگز کسی به جهل خویش اقرار نکرد جز آن که بعد از شنیدن «همه ساکت بودند ناگهان خری گفت...» فریاد زد «گوینده خر است.»

آخرین مصراع سروده‌شده در ادبیات فارسی که توش تم شاهدبازی داشت: خیز از بستر خواب کودک زیبارو

احتمالاً خیلی‌ها براشون مهم نیست ولی من هیچ‌وقت به کسایی که به سیاوش قمیشی میگن «سیاوش» اعتماد نمی‌کنم.

توی دبستان ما یه کمد جوایز بود که توش یه سری خط‌کش سه‌بعدی و مداد و این چیزا ریخته بودن. بالای کمد هم یه دوچرخه غل‌وزنجیر شده بود که جایزه‌ی بزرگ محسوب می‌شد. بعد سیستم امتیازبندی این بود که دیگه نهایتِ موفقیتی که هر ثلث می‌تونستی به دست بیاری (یعنی معدل ۲۰) مثلاً ۱۰ امتیاز داشت، اون وقت امتیاز لازم برای بردن دوچرخه ۵۰ هزار بود. خلاصه این‌طوری بود که اگه هر سه ثلث معدلت ۲۰ می‌شد، تهش یه خط‌کش سه‌بعدی می‌تونستی از کمد بگیری. اگر هم توی همه‌چیز (درس و ورزش و اخلاق و...) بالاترین امتیازها رو می‌آوردی و توی کل پنج سال تحصیلت پس‌اندازشون می‌کردی، به یه مدادرنگی ۱۲ رنگ یا فوق فوقش ۲۴ رنگ یا همچین چیزی می‌رسیدی. یادمه اون موقع خیلی از این موضوع حرص می‌خوردم و فکر می‌کردم خدایا یعنی چه جور شق‌القمری ممکنه اون دوچرخه رو نصیب کسی بکنه؟ چرا هیچ نظارتی روی این سیستم نیست؟ چون حتی اون‌هایی که تیزهوشان قبول شدن هم تهش یه کارت ۵۰ امتیازی گرفتن. یعنی باید ۱۰۰۰ بار تیزهوشان قبول می‌شدی تا دوچرخه رو ببری. الان که بزرگ شدم تازه می‌فهمم قضیه چی بوده و واقعاً خنده‌م می‌گیره. اولاً که طراح سیستم خیلی ساده دانش‌آموزها رو اسگل کرده بوده و در خفا نخودی می‌خندیده. بعد هم اون آدم نادانسته ذهن بچه‌ها رو آماده‌ی پذیرش واقعیت‌های تلخ طبقاتی‌/اقتصادی کرده بود که برای همین قضیه باید ازش توی منطقه تقدیر می‌شد.   

باز آیا

با سه حرف زید

می‌توان پر کرد

خانه‌های سرد و خالی را؟