فردای روزی که رضا وارد آمریکا شد، به پوش کردن و فورس کردن دوستانش پرداخت.

وقتی رومینا عکس‌های تولد مریم را در فیسبوک دید و متوجه شد که دعوت نبوده، پست زیر را برای انتشار آماده کرد:

این جهان پر از صدای حرکت پاهای مردمی است

که همچنان که تو را می‌بوسند

در ذهن خود طناب دار تو را می‌بافند...

حالا من چی بگم و

دل می‌بره و

ساحل کارون

اون موقع‌ها اگه کسی توی آی‌دیش ۲۰۰۰ و ۲۰۰۲ داشت نشونه‌ی بچه‌باحالی و این چیزها بود (تقریباً هم‌زمان با اون آهنگ لیلا فروهر) اما الان آتوسا-۲۰۰۰ یعنی آتوسا سال ۲۰۰۰ به دنیا اومده. هیچ چیز این‌طوری باعث نشده بود بفهمم چقدر سنم زیاد شده.

 لازم می‌دونم خلاصه‌ای از وضعیت این روزها ارائه بدم: اول بچه‌های انجمن یه بیانیه دادن، بعد بچه‌های شورا اعتراض کردن که چرا توش به فلان موضوع اعتراض نشده. بعد بچه‌های تشکل پادرمیونی کردن تا اختلافات حل بشه، منتها نهایتاً بچه‌های ستاد بودن که قضیه رو جمع کردن.

 خیلی دلم می‌خواد بدونم که توی وانفسای این روزها باز هم هر شب جزیره به خواب سپیده میاد یا نه.

شایعه: خنداندن ایرانی‌ها یکی از سخت‌ترین کارهای دنیاست.

واقعیت: با تبدیل «بود» به «بید» می‌توانید قاطبه‌ی ایرانی‌ها را دستکم به مدت ۹۰ شب بخندانید.

یکی از چیزهایی که خیلی حرصم می‌گیره که مخترعشون من نبودم، اون قضیه‌ی «لا محمد، لا مکه» است.

سال‌ها پیش رفته بودم میدون فردوسی دلار بخرم. بازار ارز متلاطم بود و هر کس یه قیمتی می‌پروند، ولی میانگین صرافی‌ها حدوداً دلاری سه هزار و پونصد تومن بود. من هم هزار دلار می‌خواستم که می‌شد سه و نیم میلیون تومن. از یکی از صرافی‌ها اومدم بیرون که یه دست‌فروش بهم گفت می‌خوای دلار بخری؟ گفتم آره، چند؟ گفت سه هزار تومن، چند دلار می‌خوای؟ گفتم هزار تا. باورم نمی‌شد که توی اون وضعیت تونستم دلار ارزون پیدا کنم. طرف ماشین حسابش رو درآورد و حساب کرد که هزار دلار می‌شه سه میلیون تومن، یک میلیون هم کارمزد خود اون دست‌فروش، سرجمع چهار میلیون تومن.

نمی‌دونم کجا توی زندگیم کار خیری کردم که توی وانفسای اون روزها همچون فرشته‌ای جلوی راهم سبز شد. هنوز درکش برام سخته که چطور اون بزرگ‌مرد حاضر بود خودش ضرر کنه اما در عوض گرهی از کار هموطنش باز بشه.

هرگز کسی به جهل خویش اقرار نکرد جز آن که بعد از شنیدن «همه ساکت بودند ناگهان خری گفت...» فریاد زد «گوینده خر است.»

آخرین مصراع سروده‌شده در ادبیات فارسی که توش تم شاهدبازی داشت: خیز از بستر خواب کودک زیبارو