امروز توی برلین چندتا خانم دیدم که از اون پارچه‌ها رو سرشون بود. دهنم باز مونده بود، فکرشم نمی‌کردم مسلمون‌ها رو راه بدن آلمان. حالا داریم با بقیه‌ی دخترهای ایرانی یه کمپین راه می‌اندازیم که اخراجشون کنن.

دختر ایرانی با مهر مرطوب ویزا.

نام: فاطمه

نام پدر: مجتبی

ویژگی بارز ظاهری: فاصله‌ی بین دندان‌های پیش به سبب نگه‌داشتن طولانی‌مدت چادر سیاه با آن‌ها.

طنز ایران هنوز از ضربه‌ای که په‌نه‌په بهش زد کمر راست نکرده.

 یس

پسر ایرانی هنگام ابراز شادی

نام پدر: رجب

برخی از نظریه‌های سیاسی ممّد آتئیست:

 مادربزرگ مرحومم یه ضرب‌المثل نسبتاً طولانی و احتمالاً من‌درآوردی داشت به این صورت: اگه یه خروس طوری وایسته که سرش به سمت روستا باشه و دمش به سمت شهر، دمش به سرش شرف داره*. راه پرپیچ‌وخمی بود برای گفتن این که شهر از روستا بهتره.

* البته خود مامان‌بزرگم از کلمات خلاف‌تری استفاده می‌کرد که کل باحالیِ ضرب‌المثل هم به همون بود.

 هرجور حساب می‌کنم پدرسوخته‌ترین آدم‌های ایران کسایی بودن که اسم بچه‌هاشون رو می‌ذاشتن امیرآرشام و محمدآرمین و این چیزا. قالتاقی خاصی می‌خواسته که اون زمان تشخیص داده باشی در آینده قراره گذاری صورت بگیره و آگاهانه تصمیم گرفته باشی از هر دو سمت ماجرا کره‌گیری کنی: توی عاشورا به بچه سربند یازهرا ببندی و محمد صداش کنی، بعد بفرستیش آمریکا و بگی آرمینمون رفته دکترای فلان بگیره.

میام و پیدات می‌کنم

یه ربع تماشات می‌کنم

 یه حرکتی هست که لات و لوت‌ها توی عکس‌ها می‌کنن و اون هم اینه که در حالی که پوستشون برنزه‌ست و بازوهاشون بیرون زده، هر کدومشون بغل‌دستیش رو با انگشت نشون می‌ده. من برای انگیزه‌ی این حرکت یه تئوری دارم که چندجا مطرح کردم و بازخورد مثبت گرفتم، گفتم این‌جا هم بنویسم.

ریشه‌ی این حرکت یه جور غرور نهادینه‌شده توی این افراده. وقتی طرف به بغل‌دستیش اشاره می‌کنه، منظورش اینه که ای کسی که داری این عکس رو می‌بینی، می‌دونم که ناخودآگاه نگاهت میاد روی من و من رو مرکز ثقل عکس می‌دونی. ولی از من بشنو که مرکز ثقل عکس ایشونه (یعنی بغل‌دستی بنده).

۱- رضا برای دکترای مطالعات خاورمیانه به آمریکا رفت.

۲- پیتر برای دکترای هوش مصنوعی به حوزه‌ی علمیه‌ی قم رفت.

ایران برای احیای دین‌داری به یه مهر امین دیگه نیاز داره.