حالت اول اینه که یه چیزی ته‌ش بمونه، که خب خیلی خوبه.
حالت دوم اینه که هیچی ته‌ش نمونه؛ خب نمونه! در حالت عادی هم قرار نیست چیزی ته‌ش بمونه!
اما حالت سوم اینه که نه تنها چیزی ته‌ش نمی‌مونه، بلکه یه‌چیزی هم باید دستی بدی... اینجا باید بشینی بزنی تو سر خودت.