بچه‌تر که بودیم، موقع اذیت و آزار، به‌مون می‌گفتن: "نکن... گناه داره." معمولاً هم موقعی این رو می‌گفتن که داشتیم کسی رو اذیت می‌کردیم. درسته؟ [معلومه که درسته! همه‌ی حرفای من درسته اصلاً.] خب... اون موقع، من خودم فکر می‌کردم نهاد جمله، کسیه که داره آزار می‌بینه؛ اینجوری: فلانی رو اذیت نکن، چون فلانی گناه داره؛ یعنی آدم گناه‌کاریه.
همین طرز فکر، من رو تا اینجا رسونده که به صورت مستقل، می‌گم این آدم گناه داره! یعنی خیلی مظلومه...
چه جالب.