یه رفتار هست که توی خیلی از آدم‌ها پیش میاد؛ زمانش خیلی کوتاهه و فاصله‌های زمانی تکرارش خیلی زیادن. ولی به نظر من این مهم‌ترین رفتاریه که میشه باهاش شخصیت آدم‌ها رو شناخت.
فرض کنید طرف می‌خواد ادای کسی رو در بیاره که داره ادای خشایار مستوفی رو در میاره، یا اصلاً می‌خواد ادای خود خشایار مستوفی رو در بیاره. بعضی وقت‌ها قبل از درآوردن ادا، طرف می‌خواد توضیح کمی هم در مورد کارش بده. اون رفتاری که گفتم، اینه که اون توضیح رو هم به صورت ناخودآگاه با ادای خشایار مستوفی بگه و بعد خودش متوجه این اشتباه بشه. این لحظات باید توی تاریخ زندگی هر نفر ثبت بشن.